Güncel İngiliz romanında Neo-Viktoryen bağlamlar: Michel Faber'in Kızıl Taçyaprağı ve Beyaz, Sarah Waters'in Usta Hırsız ve Peter Ackroyd'un Cinayet Sanatı

Abstract

Tarihsel roman olarak değerlendirilebilen Neo-Viktoryen roman, hakiki geçmiş ve oradan çıkan tarihsel doğrular arasında uyumsuzluk/farklılık farkındalığı olan, güncel zamanların kültürel bir ürünüdür. Bu bakış açısı, 'sahte tarih' (apocryphal) de denilen tarih yazımı gibi, geçmişin alternatif versiyonlarını da sunan yeni yaklaşımlara ilgi çeker. Tarih yazımındaki bu güncel gelişmelerle, tarihsel romanın değerlendirilmesi değişmiştir ve tarihin kurgusallığı artık kurgusallığa bağışık değildir. Bu sebeple, tarihsel roman gerçek ve kurguya olan yaklaşımı açısından, ondan önce gelen tarihsel romanlardan kendini ayırır. Neo-Viktoryen roman, geçmişin alternatif temsillerinde, kurgusal gerçekliği (faction) vurgulayarak, yeni olanaklar bulur. Bu yeni bakış açısıyla, neo-Viktoryen roman ikincil öneme sahip ana karakterler ve uygunsuz Viktoryenlerin görülmeyen hayatlarının tasviri ile geleneksel Viktoryen romanların ve tarihsel metinlerin bıraktığı boşlukları doldurmayı amaçlar. Günümüz İngiliz kültürü Viktoryen döneme karşı bir ilgi içindedir. Neo-Viktoryen roman, günümüz kültürünün köklerini geçmişe dönük bir biçimde değerlendirebilmek için Viktoryen döneme odaklanır. Viktoryen dönemle olan bu geçici uzlaşma; ya daha masum zamanlara ulaşmak, ya da bugünün problemlerine neden olan kaybolmuş gerçeklikleri bulmak içindir. Öyle ya da böyle, özellikle Viktoryen hatırlanır ve sonuçta neo-Viktoryen roman ortaya çıkar. Neo-Viktoryen romanların ortak özelliği özel olarak Viktoryen, genel olarak da tarihle olan ilgileridir. Neo-Viktoryen romanlar geleneksel tarihsel roman ve onun güncel versiyonlarının bir deviasyonudur. Neo-Viktoryen romanların kendi türsel çeşitliliklerinden dolayı, onları tek bir ifade ile tanımlamak zordur. Her neo-Viktoryen roman kendisini diğerlerinden ayıran biçimsel özelliklere sahiptir. Tarihsel roman olarak Neo-Viktoryen roman hem klasik, hem yeni bir tarihsel bakış açısı içerir. Neo-Viktoryen yazarlar konularını ele alırken farklı tarzlardan yararlanırlar. Bu tarzlar genellikle geleneksel türlerden faydalanılarak oluşturulur. Özellikle romans edebi bir tür olarak neo-Viktoryen romancıların kullanımına uygun düşmüştür. Bu bağlamda, John Fowles'ın romans özellikleri taşıyan Fransız Teğmenin Kadını adlı romanı örnek alınarak bu tez üç neo-Viktoryen romana yönelik olarak hazırlanmıştır: Michel Faber'in Kızıl Taçyaprağı ve Beyaz (2002), Sarah Waters'ın Usta Hırsız (2002) ve Peter Ackroyd'un Cinayet Sanatı (1994). Bu romanların analizi ile birlikte, her biri Viktoryen döneme (formları ve içerikleri ile) farklı bir açıdan yaklaşan neo-Viktoryen romanların çeşitli türleri sunulmuştur. Bu roman türleri sırasıyla romans, duygusal ve suç romanlarıdır fakat cinselleştirilmiş bir şekildedirler. Bu geleneksel romanların özellikleri, geçmişi hatırlarken, Viktoryen cinselliğini vurgulayan bir şimdiki bakış açısıyla yeniden kullanılırlar. Yine de, bu yeni-Viktoryen romanların güncel edebiyata en önemli katkısı tarihsel roman geleneklerini yeniden değerlendirmeleridir.

As a historical novel neo-Victorian novel has a new awareness about the distinction and/or discrepancy between the real past and the historical facts produced out of them. This draws the attention towards new approaches to history writing such as apocryphal history, which presents alternative versions of the past. With these contemporary developments in historiography, the evaluation of the historical novel is changed and the fictionality of history is no longer considered being immune to fictionality. As a result, the new historical novel has had to distinguish itself from its predecessor by its treatment of fact and fiction. Neo-Victorian fiction finds new opportunities in alternative representations of the past by reinforcing 'faction.' With this new insight, neo-Victorian fiction through its marginalised protagonists and depiction of the unseen lives of improper Victorians, aims at filling the gaps left by conventional Victorian novels and historiographic texts. Contemporary British culture has an interest in the Victorian era. Neo-Victorian fiction focuses on the Victorian period to evaluate the roots of the present day culture retrospectively. This belated coming to terms with the Victorian era is either for reaching more innocent times, or for finding the missing realities causing today's problems. In one way or another, especially the Victorian is remembered and the neo-Victorian fiction emerges accordingly. What neo-Victorian novels have in common is their interest in the Victorian period in particular, and history in general. Neo-Victorian novels can be regarded as the deviated versions of the conventional historical novel and its contemporary versions. As a result of the generic diversity of neo-Victorian fiction, it is difficult to define it with one statement. Each neo-Victorian novel can be described specifically by its formal features which distinguish it from others. Neo-Victorian fiction has both a classical and a new historical perspective. Neo-Victorian novelists employ different attitudes in handling their material. These attitudes are made up of by benefiting from old genres. Especially romance as a literary genre is suitable for the uses of the neo-Victorian authors. By taking John Fowles's novel The French Lieutenant's Woman (that carries the features of romance) as an example, this dissertation focuses on three neo-Victorian novels: Michel Faber's The Crimson Petal and the White (2002); Sarah Waters's Fingersmith (2002); and Peter Ackroyd's Dan Leno and the Limehouse Golem (1994). Through the analysis of these books, varying types of neo-Victorian fiction is presented since they depict the Victorian era distinctively in terms of their forms and contents. These novel types are romance, sensation and crime novels respectively but in a sexualised way. The features of these conventional novel genres are re-used from a presentist scope that remembers the past by reinforcing Victorian sexuality. Still, the main contribution of these neo-Victorian novels to the contemporary literature is their re-evaluation of the historical novel conventions.