Çağdaş Romanda Travma ve Anlatı: Kazuo Ishiguro'nun Uzak Tepeler, Michéle Roberts'ın Evin Kızları ve Sebastian Barry'nin Saklı Kalanlar Adlı Romanları

Abstract

Bu tezin amacı bireysel ve toplumsal travmayı ortaya çıkarma ve bu travmalarla yüzleşme aracı olan öykülemenin Kazuo Ishiguro'nun Uzak Tepeler (1982), Michéle Roberts'ın Evin Kızları (1992) ve Sebastian Barry'nin Saklı Kalanlar (2008) adlı romanlarında bireysel ve savaş travmasını ortaya çıkarmada nasıl kullanıldığını incelemektir. Edebi travma kuramının yükselişi romancıların eserlerinde travmayı nasıl yansıttığını büyük ölçüde etkilemiştir. Edebi travma kuramının yükselişinden önce, edebiyatta travmanın işlenmesinin odak noktası travmanın olgusal detayları ve travma ile ilgili hatırlananlar üzerineydi. Ancak, edebi travma kuramının ortaya çıkışı ile birlikte romancılar travmanın psikolojik, duygusal ve anlatımsal sonuçlarını ve travmanın nasıl hatırlandığını incelemeye başladılar. Ishiguro, Roberts ve Barry romanlarında travmayı etkili bir şekilde kurgulayarak anlatım stratejileri olan yazım tarzları, kelime seçimleri, parçalanmış anlatım teknikleri, tutarsız anlatıcıları ve öyküleme kullanımı yoluyla travmanın romandaki temsiline katkıda bulunmuşlardır. Bu çalışma için seçilen üç romanın ana karakterleri Etsuko, Thérése ve Roseanne, savaş travmalarıyla yüzleşmek, bunları ortaya çıkarmak ve bunlarla başa çıkmak için öykülemeyi bir anlatım stratejisi olarak kullanmışlardır. Seçilen üç romanın anlatım stratejilerini inceleyen bu çalışma Ishiguro, Roberts ve Barry'nin, öykülemenin travma mağdurlarının sessizliğini bozmak ve söylenemezi söylenebilir kılmak için bir öz-iyileşme aracı olarak kullanılabileceğini işaret ettiklerini göstermiştir. Bu çalışma, ayrıca, travmanın nesiller arası kendisini gösteren doğasını ele alarak, travmanın nesiller arasında aktarıldığını öne süren postbellek teorisinin geçerliliğini de göstermiştir. Bununla birlikte, bu çalışma, öykülemeyi bireysel ve savaş travmalarıyla yüzleşme aracı olarak kullanmalarının Etsuko, Thérése ve Roseanne'i bireysel ve savaş travmaları ile yüzleşme yolunda daha cesur kıldığını da vurgulamıştır.The aim of this dissertation is to explore how individual and war trauma are revealed through storytelling that serves as a medium for presenting and confronting both individual and collective trauma depicted in Kazuo Ishiguro's A Pale View of Hills (1982), Michéle Roberts' Daughters of the House (1992), and Sebastian Barry's The Secret Scripture (2008). The rise of literary trauma theory has greatly impacted how novelists approach the representation of trauma in their works. Before the rise of literary trauma theory, the focus of trauma in literature was on the factual details of traumatic events and what was remembered from the past. However, with the advent of literary trauma theory, novelists have been able to explore the psychological, emotional, and narrative implications of trauma and how it is remembered. Ishiguro, Roberts, and Barry fictionalize trauma effectively in their novels through their narrative strategies; their writing style, choice of words, fragmented narration, unbalanced narrators, and use of storytelling contribute to the representation of trauma in fiction. The protagonists of the three novels, Etsuko, Thérése, and Roseanne, use storytelling as a working strategy to confront, reveal, and come to terms with their traumatic war experiences. Underlining the narrative strategies of the three novels, this study has illustrated that Ishiguro, Roberts, and Barry imply that storytelling can be employed as a self-healing medium to break the silence of trauma victims and make the unspeakable speakable. This study has also addressed the transgenerational nature of trauma by highlighting postmemory theory that claims that trauma is transmitted among generations. Furthermore, this study has also emphasized that the use of storytelling as a narrative strategy makes Etsuko, Thérése, and Roseanne more courageous in terms of confronting their individual and war traumas.