Görsel Tasarım ve İletişim Bağlamında 1950 Sonrası Ortaya Çıkan Deneysel Notalama Yöntemleri

Abstract

Geleneksel Batı notalama sistemi, sesin kodlanmış genelgeçer görsel iletişim dili olmaklabirlikte, müzik sanatındaki dönüşümler ve ses olanaklarının gelişmesi ile birlikte görsel algıyönünden karmaşa sergilemeye başlamış ve 1950 sonrası kuşağının bestecileri/sanatçıları“grafik notalama” olarak adlandırılan deneysel görsel diller geliştirmişlerdir. Dönemin sanatakımları içerisinde ortaya çıkan “belirlenmemişlik” kavramına cevap verebilen bu anlayıştabesteci, aynı zamanda görsel tasarımcı konumundadır. Grafik notalama, müzik için yapılmışbir yol haritasına benzetilebilir ve müziğin kesin bir yönergesini sunmaktan çok nasıl seslendirilmesi gerektiğine dair bir görsel izlenim sunar. Doğası gereği görsel iletişim bağlamındadeğerlendirilen grafik notalamada algı ve somutlaştırma süreci, görsel kanallar, Gestalt ilkeleri,sezgi ve edinilmiş deneyimler sonucu gerçekleşmekte ve görsel yapılar açısından, kendi içerisinde sanatsal özgünlük taşıyan Zaman/Perde Notalaması, Hücre Notalaması ve Soyut Notalama olarak üç ana gruba ayrıldığı görülmektedir. Grafik Notalama, geleneksel müzik yazısınaalternatif sunmak yerine disiplinlerarası yapısı ile taşıdığı iletişimsel, görsel ve plastik değerlerışığında, görsel tasarım çerçevesinde deneysel, özgün bir anlayış olarak değerlendirilebilir.