Ab Hukuku’nun Ulusal Hukuka Önceliği

Abstract

AB Hukuku’nun ulusal hukuka önceliği AB Hukuku’nun karakterinin bir gerekliliği olarak gerek AB Divanı içtihatlarında gerekse Lizbon Sözleşmesi’ne ek 17 No’lu Bildiride teyit edilmekle beraber konunun anayasal kimliğe ilişkin olarak ultra-vires yetki denetimi bağlamında Federal Alman Anayasa Mahkemesi kararları ile yeniden gündeme geldiği görülmektedir. Ultra-vires denetimde ulusal bakış açısı kaçınılmaz olarak Birlik Hukuku’nun parçalanmasına yol açma potansiyeline sahiptir. AB bakış açısıyla böyle bir parçalanma göz ardı mümkün olmayan birdurumdur. AB tasarrufunun ultra-vires olduğu sonucuna varan anayasa mahkemesi kararlarının ilgili üye devlet aleyhine ihlâl davası açılmasına yol açma olasılığı yüksektir. Birlik Hukukunun parçalanma riskini önlemek ancak Birlik tasarruflarının ulusal ölçüler esas alınarak değil, AB anlaşmaları dayanağında münhasıran AB Divanı tarafından denetlenmesi gerekmektedir. AB anlaşmasında bir değişiklik yapılmadığı sürece tüm AB üyesi devletlerin AB Hukuku’nun ortak hukuk olarak entegre (bütünleştirici) edici karakterine saygı gösterme yükümlülüğü bulunmaktadır. Makalede ulusal temel haklar ve ulusal kimlik bağlamında AB Hukuku ve ulusal kimlik arasında doğan çatışmalarla bağlantılı AB Divanı ve İtalyan ve Federal Alman Anayasa Mahkemesi’nin kararlarına da ışık tutulmaktadır.