Milton ve Blake'in Dini Şiirlerinde Akıl ve İnsan Mükemmeliğinin İlişkisi

Abstract

Bu tez, John Milton ve William Blake'in şiirlerinde akıl'ın kullanımını, insanın mükemmelliğini, yani insanın gerçek Benliğinin mucizevi idrakı acısından yapılan, ortodoks Hristiyan tanımı baglamında inceler. Milton ve Blake insandaki akıl'ı Tanrı'nın Logos'u olan İsa'nın doğası ile tanımlar ve böylece insan ile Tanrı arasındaki yakın ilişkiyi bulurlar. İnsan ve Tanrı arasındaki akıl yoluyla bulunan yakın ilişki, kilisenin eski pederlerinin Oğul/İsa ''hipostatik birleşim'' doktrininden yola çıkarak betimlenen ''evlilik imajından'' esinlenen, iki şairin şiirlerinde bolluk, aşım, verimlilik ve erotizm imgeleri ile kullanılmıştır. Bu tez, insanın varlığının mükemmel durumu olan ve Tanrı ile birleşiminin ön koşulu olan akıl'ın gerçek anlamını anlayan Milton ve Blake'ın şiirlerine odaklanır. Yazar, Milton ve Blake'in insan için akıl'ın telafi eden doğasının ortodoks yorumundan önce, Doğulu ilk dönem kilise yazarlarının formüle ettiği ilahiyatçıların Kristolojik ve Soteriolojik doktrinlerinin temel olduğu ortodoks Hristiyanlığının kapsayıcı bir tanımını sağlar. Bu tez, ortacağ sufileri tarafından ve sonrasında, Cambridge Platonistleri ve John Wesley ile temsil edilen Reformcular tarafından, Batıdaki Ortodoks Hristiyan geleneğinin devam ettirilmesinin izini sürer. Özellikle yazar, Doğulu ilk dönem kilise yazarlarının doktrinleri olan: Baba, Oğul, Kutsal Ruh, ''Hipostatik Birleşme,'' İsa'nın Tanrı'nın Logos'u olmasına ve insanın Tanrı'nın imgesi olması ifadesine odaklanır. Bu doktrinler, ortodoks Hristiyanlığının Tanrı'nın doğasını, insanın doğasını ve Tanrı ile insan arasındaki ilişki anlayışını ortaya çıkarır. Ayrıca bu doktrinler, aklın ilahi doğasının insanın ruhsal ölümsüzlüğü yolundaki tek yol olan rolünü ifade eder.

This dissertation explores the use of reason in John Milton's and William Blake's poetry within the context of its orthodox Christian definition as the means of man's perfection, viz., man's attainment of his supranatural true Self. Milton and Blake identify reason in man with the nature of Christ Who is the Logos of God and thus they explore the intimate relationship of man and God. The intimate relationship of man and God through reason is delivered in the poetry of both poets with imageries of abundance, excess, fertility, and eroticism inspired by the ''marriage imagery'' early fathers of the Church used to explain the Son's/Christ's ''hypostatic union'' doctrine. This dissertation focuses on Milton's and Blake's poetry that understands the true meaning of reason as the prerequisite for man's union with God, his perfect state of being. Prior to an orthodox interpretation of the redeeming nature of reason for man in Milton's and Blake's poetry, the writer provides an inclusive definition of orthodox Christianity that is grounded on the Christological and Soteriological doctrines formulated by Eastern Patristic theologians and traces the continuation of this orthodox Christian tradition in the West by medieval mystics and later, Reformers who, in this dissertation, are mainly respresented by the Cambridge Platonists and John Wesley. Particularly, the writer focuses on the Eastern Patristic doctrine of the Trinity, the ''hypostatic union'' doctrine, Christ as the Logos of God, and man as the image of God, which comprise the orthodox Christian understanding of the nature of God, the nature of man, and the relationship of God and man and which reveal the divine nature of reason and its role as the sole path to man's spiritual immortality.