Gürson, Ali PoyrazMokhtarpour, MarziyehPublic Relations and Advertising2024-07-082024-07-082013https://hdl.handle.net/20.500.14411/5916İran İslam devrimini incelediğimizde bu devrimin İslam Devriminden daha çok Pehlevi iktidarına karşı ayaklanmış toplu bir muhalefet hareketi olduğunu görmekteyiz. Çünkü devrim sürecinde muhalif gruplara bakıldığında liberallerden ılımlı İslamcılara, komünistlerden radikal İslamcı kanada kadar birbirlerinden çok farklı birçok grup bir arada toplanmıştır. Ancak Devrimin gerçekleşmesinden sonra Humeyni radikal İslamcı kanadı arkasına alarak yönetimi ele geçirmiştir. 1979 yılında İran'da gerçekleşen devrim, asırlardır süren monarşi geleneğini yıkmakla birlikte İran'ın iç ve dış politikasını da değiştirmiştir. Pehlevi döneminde İran, ABD ve İsrail'in bölgedeki en önemli müttefikleri olmasına rağmen devrimden sonra bu iki ülkenin düşmanı haline gelmiştir. Devrim sonrası İran'ın dış politikasına yön veren ana etkenler 'bağımsızlık', 'batı karşıtı' ve 'devrim ihracı' olmuştur. İş başına gelen yeni yönetim İslam devrimini diğer Müslüman ülkelere ihraç etme çabasında olmakla birlikte bölge ülkelerinde tedirginliğe sebep olmuş ve böylece İran yalnızlığa itilmiştir. Humeyni döneminde İran uluslararası camiada yalnızlığa itilerek, Irak ile gerçekleşen savaşta bu durumu daha çok kötü bir hale getirmiştir. Dolayasıya Humeyni'nin ölümünden sonra iş başına gelen Refsancani ve Hatemi İran'ın dış dünyaya açılma hususunda daha istekli politikalar izlemişler ve böylece İran dış dünyayla ilişkilerini düzeltme çabasına girmiştir. Ancak Hatemi'den sonra cumhurbaşkanlığına gelen Ahmedinejad yaptığı sert söylemler ve uzlaşmaz üslubu nedeni ile İran'da aslında pek çok şeyin değişmediğini ortaya koymuştur.When we examine the Islamic revolution in Iran, it is seen to be a mass opposition movement rather than Islamic Revolution rebelled against the ruling Pahlavi. When we look into opposition groups in the process of the revolution, from liberals to moderate Islamists, from communists to radical wing of Islamic movement, many groups very different from each other were gathered together. However, after the realization of the revolution, Khomeini backed by radical Islamist wing seized power. The revolution taking place in Iran in 1979, along with destroying the centuries-long tradition of monarchy, have changed Iran's domestic and foreign policy. During Pahlavi era Iran was the most important ally of U.S. and Israeli in the region, although become the enemy of these two countries after the revolution. After the Revolution, the main factors that shape the foreign policy of Iran has been 'independence', 'anti-Western' and 'exporting revolution'. After the new government got the power, its efforts to export the Islamic revolution to other Muslim countries in the region caused unease in the region and pushed the Iranian loneliness. During Khomeini era Iran pushed to isolation in the international community, and simultaneous war with Iraq made the situation much worse. Therefore, Refsanjani and Khatami who came to power after the death of Khomeini, adopted policies in regards with Iran's opening to the outside world and has put their effort to improve Iran`s relations with the outside world. However after Khatami, as a result of president Ahmadinejad`s harsh rhetoric from and uncompromising style, many have revealed that in fact nothing had changed in Iran.trSiyasal BilimlerPolitical ScienceMaster Thesis381359079